สามีร้อยล้าน ตอนที่ 3 เกือบลืมไปแล้ว 1/นิยาย/อ่านนิยาย/อ่านนิยายฟรี/นิยายไทย/นิยายโรมานซ์/นิยายผู้ใหญ่/นิยายอิโรติก/นิยายวัยรุ่น/นิยายจีนย้อนยุค/นิยายมาเฟีย/นิยายฟาโรห์/นิยาย18+/นิยายกำลังภายใน/นิยายรัก

สามีร้อยล้าน ตอนที่ 3 เกือบลืมไปแล้ว 1

เขียนโดย ผิงดาว-ธารจันทร์สำนักพิมพ์ ใน มกราคม 19, 2564

เกือบลืมไปแล้ว 1

รถเก๋งคันหรูจอดนิ่งสนิทที่หน้ารีสอร์ทแห่งหนึ่ง ลมทะเลปะทะผิวกายของเขาทันทีที่ก้าวออกมายืนนอกรถ ศีตกาลไม่คิดว่าตัวเองจะขับรถมาถึงชลบุรีด้วยซ้ำ เขาคิดแค่เพียงอยากออกจากบ้านมาไกลๆ เท่านั้น แต่มารู้ตัวอีกทีก็ถึงสถานที่คุ้นเคย ชายหนุ่มล็อกประตูรถแล้วเดินไปที่รีสอร์ทพนักงานต้อนรับยกมือไหว้ทักทาย

“คืนนี้ห้องพักเราเต็มหมดแล้วค่ะ”

“คุณภัสสรอยู่ไหม”

“อยู่ค่ะจะให้เรียนว่าใครมาขอพบคะ”

“คุณชายกาล” เสียงใสเอ่ยทักทาย “ลมอะไรพัดมาถึงนี่ได้คะ”

‘ภัสสร’ หม้ายสาววัย39ปีเดินเข้ามาแตะไหล่ชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง “เด็กใหม่ค่ะ ยังไม่เคยเห็นหน้าคุณชาย”

“คุณกลับจากสิงคโปร์เมื่อไหร่” ศีตกาลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ถ้าฉันยังไม่กลับจะมายืนอยู่ตรงหน้าคุณได้ยังไงละคะ”

ภัสสรหัวเราะแล้วคล้องแขนชายหนุ่มพาเดินนำเข้ามาที่บ้านพักของเธอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานนักบรรยากาศริมทะเลกับบ้านพักที่เปิดโล่งหน้าหนึ่งเพื่อรับเอากลิ่นอายแห่งธรรมชาติทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้ไม่ยากนัก หม้ายสาวพราวเสน่ห์เดินไปรินไวน์ราคาแพงแล้วยื่นส่งให้ชายหนุ่มที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวใหญ่

เขาทำราวกับอยู่ในบ้านตัวเองที่แสนคุ้นเคย ชายหนุ่มยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแล้วมองเหม่อไปที่ทะเลเบื้องหน้า ภัสสรวางมือลงบนบ่าของศีตกาลแล้วนวดอย่างรู้หน้าที่ เธอรู้วิธีที่จะทำให้ผู้ชายรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข การปรนเปรอผู้ชายไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหญิงสาววัย39ปีอย่างเธอ แต่การรักษาเนื้อรักษาตัวให้สวยสู้สาวแรกรุ่นดูท่าจะเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าเสียอีก

“ไม่เจอกันหลายเดือนทำไมคุณดูท่าทางแปลกๆ ไปคะ”

“แปลกยังไง” เขาเลิกคิ้วแล้วดื่มไวน์จนหมดแก้ว

“คุณดูเปลี่ยนไป มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ภัสสรรินไวน์เติมให้อีกไม่ยอมให้แก้วของเขาว่างเปล่า

“ถ้าผมบอกว่าผมแต่งงานแล้วคุณจะเชื่อหรือเปล่า?” ศีตกาลหัวเราะในลำคอเพื่อนฝูงญาติสนิทยังไม่มีใครทักเขาแบบนี้เลย

“แต่งงาน?” ภัสสรขมวดคิ้วเล็กน้อย มือเรียวเลื่อนจากบ่าลงมาลูบไล้ที่แผงอกกำยำของชายหนุ่มพร้อมกับโน้มหน้าลงใกล้ใบหูของเขา “คุณพูดเล่นใช่ไหมคะ”

“ผมอยากให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนกัน” เขายกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“ใครกันที่ทำให้เจ้าชายเพลย์บอยอย่างคุณแต่งงานได้”

“ผมจำเป็นต้องแต่งงานตามคำสั่งของคุณปู่” ศีตกาลดื่มไวน์ราวกับมันเป็นน้ำเปล่า “ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเจอเรื่องน้ำเน่าแบบนี้หรอก”

“แหม...นึกว่าเรื่องอะไร” ภัสสรหัวเราะแล้วปล่อยมือจากชายหนุ่ม เธอก้าวช้าๆไปที่บานประตูซึ่งเป็นกระจกใส “แต่งงานเพราะหน้าที่มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย”

“ทำไมคุณพูดง่ายจัง”

ศีตกาลมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินไปเลื่อนบานประตูออก ลมทะเลพัดเข้ามาปะทะใบหน้าเบาๆ ผสานเสียงคลื่นที่ดังเป็นจังหวะเหมือนบทเพลงทวงทำนองของธรรมชาติ ภัสสรเหลือบมองด้านหลังเล็กน้อยแล้วค่อยๆ เปลืองเสื้อผ้าที่สวมอยู่ให้หล่นกองที่พื้น ปลายเท้ายกก้าวออกจากกองเสื้อผ้านั้นแล้วเดินไปที่สระน้ำด้านหน้า เรือนร่างเปลือยเปล่ามีแสงจันทร์ส่องกระทบดูเย้ายวนตาและเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มเดินตามไปอย่างง่ายดาย

“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่าฉันเคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาก่อนคุณนะคะคุณชาย” ภัสสรค่อยๆ หย่อนกายลงในน้ำแล้วแหวกว่ายอวดเรือนร่างที่เต่งตึงของตัวเอง “มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณกำลังกังวลอยู่หรอกนะ”

ศีตกาลปรือตามองนางเงือกที่อยู่ในสระน้ำเบื้องหน้า เขาถอดเสื้อที่สวมอยู่ออกแล้วกระโจนลงน้ำไปคว้าเอวของภัสสรมาแนบชิด ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้กอดรัดเธอแบบนี้ แม้เธอจะไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่ ‘ใช่’ และไม่คิดไกลเป็นอื่นนอกจาก ‘คู่ขา’ และไม่ใช่แค่ลีลาเจนจัดและเร่าร้อนเท่านั้น แต่ความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดทำให้เขาสบายใจที่จะคบหากับหม้ายสาวคนนี้

“คุณชายกาล”

ภัสสรเอ่ยเสียงพร่าเมื่อมือใหญ่ของชายหนุ่มลูบไล้เรือนกายของเธอให้เร่าร้อนแม้จะอยู่ในสระน้ำยามเที่ยงคืน แม้เธอจะมีผู้ชายมาให้ลิ้มรสเปลี่ยนความจำเจ แต่ต้องยอมรับว่าตั้งแต่ได้รู้จักแบบสนิทแนบเนื้อกับคุณชายศีตกาลแล้ว เธอก็ไม่ปรารถนาชายอื่นอีกเพราะเรี่ยวแรงและลีลาดุดันของเขาที่ทำให้เธอหลงใหลจนอยากจะครอบครองเขาไว้แต่เพียงผู้เดียว

“คุณนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ”

ศีตกาลพึมพำเมื่อลากเรียวลิ้นไปที่ใบหูของหญิงสาวแล้วก็กดจูบหนักหน่วงอย่างไม่ปราณี มือใหญ่ข้างหนึ่งโอบรัดให้ท่อนล่างแนบชิดแล้วบีบก้นงอนที่ยังตึงมือส่วนอีกข้างกำลังเพลิดเพลินกับทรวงอกคู่สวยที่ผ่านมีดหมอให้ใหญ่โตและเต่งตึง ชายหนุ่มดันร่างหญิงสาวมาที่ขอบสระแล้วยกตัวเธอขึ้นจากน้ำและตามปรนเปรอด้วยจูบแสนร้อนแรง

“คุณชายคะ...ได้โปรด”

เสียงอ้อนวอนของเธอทำให้ศีตกาลเปิดยิ้มอย่างพอใจ เธอเป็นฝ่ายเร่งเร้าของจนตัวร่างกระตุกด้วยแรงปรารถนาที่ล้นปรี่ศีตกาลไม่ปล่อยให้เธอได้พักแม้ช่วงอึดใจ เขาตีแก้มก้นด้วยความหมั่นเขี้ยวแต่ภัสสรกลับร้องครางอย่างพอใจ ภัสสรแทบขาดใจยิ่งเขาทำให้เธอหวีดร้องอย่างสุขสม

“คุณช่างแสนวิเศษอะไรอย่างนี้” ภัสสรพึมพำอย่างสิ้นเรี่ยวแรงแต่เธอกลับได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย ท่าทางเขาผ่อนคลายจากเรื่องทุกข์ใจมากทีเดียว

“ฉันชักจอิจฉาคนที่ได้เป็นภรรยาของคุณเสียแล้วซิ” ภัสสรพึมพำก่อนปิดเปลือกตาลงอย่างสิ้นเรี่ยวแรง

ศีตกาลกระตุกยิ้มที่มุมปาก นึกถึงใบหน้าตึงๆ ที่เชิดรั้นไม่สนใจแม้แต่จะปรายตามองเขาสักนิด เธอทำเหมือนเขาไม่มีเสน่ห์ไร้ความน่าสนใจแต่เขาก็หัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจเมื่อนึกถึงแผนการร้ายๆ ของตนเองได้ เขาเริ่มมั่นใจว่าจะทำยังไงให้ ‘โบตั๋น’ ยอมเป็น ‘ภรรยา’ที่ว่านอนสอนง่าย

หญิงสาวเอกเขนกอยู่บนเปลญวนที่เธอเพิ่งจัดการผูกมันไว้ใต้ต้นไม้ได้2-3วันแล้ว มือเรียวดันแว่นสายตาขึ้นชิดใบหน้าขณะที่เพิ่งมองตัวเลขบนหน้าจอแท็บเล็ต ข้างเปลญวนมีโต๊ะเล็กๆ วางเครื่องดื่มของว่างและสมุดบันทึกอีกเล่มดูเหมือนคนในบ้านจะไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่นักซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีในความคิดของเธอเอง

โบตั๋นเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนมองอยู่ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเหลียวมองก็เห็นเพียงหลังไวๆ หายลับต้นไม้ไป เธอรู้ดีอยู่แก่ใจแล้วว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้ ใครกันอยากจะมาต้อนรับสะใภ้บ้านนอกอย่างเธอเล่า ขนาดคุณชายเจ้าของบ้านยังไม่อยากเจอหน้าเธอถึงขนาดไม่กลับบ้านกลับช่องตั้งสองหรือสามคืนแล้วมั้งเนี้ย คิดไปแล้วก็สงสารผู้ชายคนนั้นไม่น้อย บ้านของตัวเองแท้ๆ แต่กลับอยู่ไม่ได้ต้องระเห็จเร่ร่อนไปนอนค้างอ้างแรมที่อื่น แต่เธอก็ไม่มีหน้าที่ที่จะทำให้เขารู้สึกดีกับเธอนี่นะ

หน้าที่...

โบตั๋นถอนหายใจอีกครั้ง เธอเลื่อนหน้าจอแท็บเล็ตดูรายงานตรงหน้า ปัญหาหนี้สินของคนตระกูลเบญจมหาทรัพย์มีมากกว่าที่เธอคาดคิด นอกจากปัญหาเรื่องเงินๆ ทองๆ ของคนในบ้านที่ไม่ยอมรับความจริงแล้ว หน้าที่ของเธอคือกอบกู้สภาวะการเงินของตระกูลให้กลับสู่สภาวะปกติให้ได้ภายในหนึ่งปี ซึ่งตอนนี้ผ่านไปสามสัปดาห์แล้วก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิดนอกจากที่เธอจะขุดดินปลูกผักไว้กินเองในสวนหลังบ้านอย่างนี้

เขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่านะ? หรือเขาคิดว่าแค่การยอมแต่งงานกับเธอแล้วจะใช้เงินในกระเป๋าเธอยังไงก็ได้ ให้ตายซิ! ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยซินะ

หญิงสาวถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วถอดแว่นสายตาวางไว้ที่โต๊ะใกล้มือ เขาคงจำเธอไม่ได้เลยไม่มีวี่แววว่าเขาจะเอะใจเลยสักนิด เขาคิดว่าการได้พบกันที่บ้านสวนครั้งนั้นเป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างเธอกับเขาแต่เขาจำเธอไม่ได้ก็ไม่น่าแปลกใจอยู่แล้ว มันตั้งสี่ปีผ่านมาแล้ว สำหรับเขาแล้วเธอคงเป็นเพียงพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารเท่านั้น!!.