บ่วงรักเทพบุตรมาเฟีย (ซีรีย์ชุดดวงใจมาเฟีย)
บทที่ 2.
กีณรินเหลือบมองไปทางมุมหนึ่งที่เธอสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องอย่างไม่เกรงใจเธอเห็นรอยยิ้มยั่วของเขาแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น
ช่างไร้มารยาทเหลือเกิน!
แม้ว่าเธอจะเจอสายตาแบบนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ก็นึกบ่นว่าในใจไม่ได้ ทำไมนะ! เธอทำงานสุจริตแต่ทำไมถึงถูกสายตาดูแคลนจ้องมองแบบนี้นะ หลังการถ่ายรูปกับลูกค้าเสร็จเธอกับบรรดาเพื่อนนางรำก็หลบไปด้านหลังเพื่อรับประทานอาหารที่เจ้าของร้านจัดเตรียมไว้ให้เช่นเคยก่อนจะกลับ
แต่หญิงสาวรู้สึกถึงการดึงชายผ้าด้านหลังจึงหันไปมอง แล้วก็พบร่างเด็กชายตัวน้อยยืนจับชายผ้าสไบของเธออยู่
“ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย
มากับใครจ๊ะ” กีณรินเอ่ยถามพลางย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า
“ว้าย
รูปหล่อมาจากไหนจ๊ะ น่ารักจังเลย” เสียงเพื่อนสาวเอ่ยแซวแล้วต่างมาห้อมล้อมเด็กหนุ่มตัวน้อย
“พ่อแม่อยู่ไหนจ๊ะ
เอ๊ะ ฟังภาษาไทยได้ไหมเนี่ย รินช่วยหน่อยซิ”
“ค่ะเดี๋ยวรินถามเอง” กีณรินค่อนข้างจะเก่งภาษาอังกฤษจึงมักถูกเพื่อนๆ
ให้สื่อสารกับชาวต่างชาติอยู่เสมอ “มากับใครค่ะ”
“มากับมามี้และแดดดี้ฮะ” เด็กน้อยตอบเสียงใส
“มาทำอะไรที่นี่ละจ๊ะ
เดี๋ยวมามี้กับแดดดี้เป็นห่วงนะ”
“มาหาพี่สาวคนสวยฮะ
พี่สวยจังเป็นแฟนกับผมนะฮะ”
กีณรินหัวเราะเสียงใสแล้วหันไปพูดกับเพื่อนๆ “ขอพาหนุ่มน้อยไปส่งพ่อกับแม่เค้าก่อนนะจ๊ะ”
หญิงสาวจูงมือเด็กน้อยออกมาด้านนอก
เธอถามเด็กน้อยอีกครั้งว่าพ่อแม่ของเขานั่งอยู่ที่ไหนแล้วจึงเดินพามาส่ง สองสามีภรรยาดีใจมากที่เห็นลูกชายของตนเองซึ่งกำลังมองหาว่าไปเล่นซนอยู่ที่ไหน
“ที่หน้าทีหลังจะไปไหนต้องบอกแดดี้กับมามี้ก่อนนะจ๊ะ” กีณรินเตือนแล้วยิ้มอ่อนหวาน
แล้วเธอก็ต้องทำหน้างงเมื่อเด็กน้อยเรียกให้เธอเอียงหูมาเหมือนจะบอกความลับบ้างอย่าง
แต่แล้วแก้มเนียนก็ถูกหอมเข้าฟอดใหญ่ทันที
“ตกลงพี่สาวเป็นแฟนกับผมนะฮะ”
กีณรินยกมือลูกแก้มตัวเองป้อยๆ โดนเด็กสิบขวบหอมแก้มอีกแล้วซิเรา!
เธอหัวเราะคิกคักไม่ได้โกรธเคืองในความแก่แดดของเด็กน้อย แต่กลับหอมแก้มคืนไปหนึ่งที
“เอาไว้โตกว่านี้ค่อยมาจีบพี่นะ”
กีณรินโบกมือลาหนุ่มน้อยและครอบครัวที่น่ารัก
เธอได้แต่ยิ้มและหวนคิดถึงอดีตของตัวเอง ก่อนหน้านี้เธอเองก็เคยมีความสุขแบบนี้ พ่อกับแม่มักพาเธอไปทานอาหารนอกบ้านอยู่บ่อยๆ
แต่หลังจากความตายพรากพ่อกับแม่ของเธอไปก็เหมือนพรากรอยยิ้มไปจากใจเธอด้วย นานนับปีกว่าที่เธอจะกลับมาร่าเริงได้อีก
แต่มันก็ไม่ใช่ความร่าเริงดั่งเก่าก่อนเป็นแต่เพียงเพื่อให้คนรอบข้างสบายใจมากกว่า
หญิงสาวหมุนตัวเพื่อเดินกลับมาที่หลังเวที แต่ร่างบางต้องผงะเซถอยหลังไปครึ่งก้าวเมื่อเผชิญกับอกกว้างมือใหญ่โอบแผ่นหลังของเธอเพื่อช่วยพยุงไว้ก่อน
แต่กลับทำให้เธอเงยหน้ามองคนร่างใหญ่ตรงหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ไม่เป็นไรนะครับ”
“ค่ะ” กีณรินผลักอกเขาเบาๆ แล้วรีบเดินออกมาทันทีมีบางอย่างที่เธอรู้สึกว่าเขา
‘อันตราย’ เกินกว่าที่จะอยู่ใกล้
กลิ่นหอมละมุมจากเรือนกายของหญิงสาวทำให้เขาราฟาเอลเผลอมองตามร่างบางที่เดินจากไปเขาตั้งใจจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่บังเอิญเจอภาพน่ารักๆ
นี่เสียก่อน เด็กน้อยคนนั้นช่างน่าอิจฉา ไม่ใช่เพราะได้หอมแก้มสาวสวยแต่เพราะครอบครัวที่น่ารักนั้นต่างหาก
‘ครอบครัว’ ที่เขาไม่เคยได้สัมผัส
กีณรินเรีบเข้าไปด้านหลังและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเดินทางกลับบ้าน
บรรดาเพื่อนนางรำต่างเตรียมตัวกันเสร็จและบางคนแยกย้ายกลับไปแล้ว แต่กีณรินต้องกลับรถของพี่เลี้ยงเพราะห้องเช่าของเธออยู่ไกลจากร้านอาหารแห่งนี้นัก ในสัปดาห์หนึ่งจะมีงานรำที่ร้านอาหารสองสามแห่ง
ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นวันศุกร์ เสาร์อาทิตย์ แต่อาจจะมีงานพิเศษที่อื่นบ้างอย่างพวกงานเลี้ยงรับรองหรือแม้กระทั่งรำแก้บน
แต่เมื่อกีณรินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นใครเลย
“พี่แป๋มคะ พี่แป๋ม” กีณรินร้องเรียกพี่เลี้ยงแต่ไร้เสียงตอบ “ทำไมไม่รอรินละ หนีกลับก่อนได้ไงเนี่ย”
“ผมให้พี่แป๋มกลับก่อนเองครับ” นัทธีโผล่หน้าเข้ามา “ผมบอกว่าจะไปส่งกีณรินเอง”
“นัท” กีณรินรู้สึกถึงบางอย่างในสายตาของนัทธีที่มองเธอไม่เหมือนเคย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ รินกลับเองได้”
“ดึกแล้วให้นัทไปส่งรินเถอะ” เขาดึงข้อมือของกีณรินไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป
“นัทอย่าทำแบบนี้ รินไม่ชอบ”
“นัทก็แค่อยากไปส่งรินเฉยๆ
เท่านั้น”
“แค่ไปส่งนะ” กีณรินพยายามมองเพื่อนในแง่ดี
“แค่ได้ไปส่งนัทก็ดีใจแล้วละ” เขายิ้มแล้วถือโอกาสฉวยกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของกีณรินไปถือไว้
“ไปเถอะ รินจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน ทั้งทำงานทั้งเรียนเหนื่อยแย่แล้ว”
กีณรินถอนหายใจเบาๆ
แล้วพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามนัทธีไปที่รถของเขาโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งจับจ้องอย่างไม่วางตา
“ที่แท้ก็มีแฟนแล้ว”
“อะไรนะครับคุณราฟาเอล”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
สุรัตงุนงงกับเจ้านายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบ
10 ปี
หน้าที่ดูแลบอสหนุ่มจากอิตาลี่ครั้งนี้ท่าทางจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น