ภรรยา?
ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดกับเสียงเอะอะไม่ไกลหูนัก มันรบกวนโสตประสาทคนนอนอย่างเขาจนต้องปรือตาขึ้นดู
เขาตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในห้องโฮมเธียร์เตอร์หน้าจอขนาดใหญ่ตรงหน้ายังปรากฏภาพเคลื่อนไหวแต่เขาไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
ชายหนุ่มอ้าปากหาวอีกครั้งแล้วเสยผมยุ่งๆ แต่ไม่อยากขยับตัว
เขาเพิ่งกลับเข้าบ้านตอนตีสี่หลังจากปาร์ตี้ที่ผับหรูระดับห้าดาวกับเพื่อนไฮโซอีกนับสิบ แต่เพราะไม่อยากเข้าห้องนอนเลยพาตัวเองมาหลับในห้องโฮมเธียร์เตอร์อย่างนี้ เสียงเอะอะข้างนอกยังดังรบกวนเขาอยู่จนชายหนุ่มตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ขนาดใหญ่แล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูเพื่อเผชิญกับเสียงด้านนอก
“ไม่รู้ภรรยาคุณชายกาลทำอะไรแผลงๆ อีกแล้ว”
“เขาเป็นเจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำเถอะ”
“บ้าซิ! บ้าไปกันใหญ่แล้ว!”
‘ภรรยา’ ศีตกาลขมวดหัวคิ้วกับคำที่ได้ยิน ภรรยาของเขานะหรือ? หน้าตาเป็นยังไงนะ แล้วเขามีภรรยาตั้งแต่เมื่อไรกัน
“เสียงดังโวยวายอะไรแต่เช้า” ศีตกาลดุคนรับใช้ทั้งสองที่ยืนนิทากันอย่างออกรส
“เช้าที่ไหนคุณชายกาล นี่มันบ่ายสามโมงแล้วนะคะ”
“เพิ่งบ่ายสามเองเหรอ”
คนรับใช้อ้าปากค้างถึงจะทำงานในคฤหาสน์หลังงามมานับหลายปี แต่พฤติกรรมของบรรดาเจ้านายแต่ละคนทำให้คนรับใช้อย่างพวกเธอปวดหัวได้ไม่น้อย
ถ้าเงินเดือนไม่ดีแถมกินอยู่ฟรีละก็ กลับบ้านนอกไปนานแล้ว
ศีตกาลเดินเสยผมยุ่งๆ มาที่ต้นเสียงซึ่งอยู่บริเวณด้านหลังบ้าน
แล้วอาการงัวเงียก็หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นภาพตรงหน้า รถขุดดินขนาดเล็กกำลังลงมือขุดหน้าดินในส่วนที่เคยเป็นแปลงดอกไม้
เขาขยี้ตามองแต่แล้วก็ยิ่งเห็นชัดว่าคนที่กำลังบังคับรถอยู่เป็นใคร
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ศีตกาลตวาดลั่นทำเอาบรรดาคนรับใช้ที่ยืนมุงอยู่ถึงกับสะดุ้ง
ชายหนุ่มก้าวยาวๆ ไปใกล้แต่ไม่มากนักเพราะกลัวจะถูกเจ้ารถขุดดินเหวี่ยงใส่
“ใครให้ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้!”
รถขุดดินขนาดเล็กหยุดการทำงานของตัวเองทันที คนบนรถถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วกระโดดลงมายืนประจันหน้ากับชายหนุ่ม
แม้ร่างเพรียวจะเตี้ยกว่าเล็กน้อยแต่เธอกลับเชิดหน้าท้าทายอีกฝ่ายอย่างไม่หวาดกลัว มือเรียวถอดหมวกปีกกว้างออกเผยใบหน้าหวานสวยได้รูปที่ไร้เครื่องสำอาง ริมฝีปากบางแย้มยิ้มที่มุมปากที่เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดรำคาญใจ
“เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ”
“ผมถามว่าคุณทำบ้าอะไรอยู่” ศีตกาลตวาดอย่างหัวเสีย
แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่แล้วใช้หมวกสานที่เมื่อครู่สวมอยู่โบกไล่ความร้อน
ชายหนุ่มยิ่งอารมณ์บูด เขาตะคอกกลับด้วยประโยคเดิม
“ตาบอดหรือไงแค่ดูก็ดูไม่ออก” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก
“ก็กำลังทำแปลงผักไง จะปลูกผักไว้กินเอง
ที่ออกจะกว้างขวางไม่รู้จักปลูกพืชผักที่กินได้ไว้บ้างเลย”
“คุณจะบ้าเรอะ! แล้วต้นไม้ดอกไม้ที่เคยอยู่ตรงนี้ละ”
“มันจะไปยากอะไร ฉันก็ย้ายไปปลูกให้ที่หน้าบ้านแทนแล้วไง” หญิงสาวส่ายหน้าระอาใจ เธอไม่ใจดำขนาดโค่นต้นไม้สวยๆ ทิ้งหรอก แค่เอาไปปลูกให้ใหม่แค่นั้นเอง
“ถ้าหัดอยู่บ้านแล้วสังเกตความเปลี่ยนแปลงบ้างก็คงไม่ถามอะไรโง่ๆ
อย่างนี้หรอก”
“อะไรนะ! คุณว่าใครโง่”
ชายหนุ่มยิ่งโมโห หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับก้าวเร็วๆ กลับเข้ามาในคฤหาสน์
ศีตกาลคว้าข้อมือเล็กๆไว้ได้ทัน ร่างเล็กเสียหลักเซถลาเข้ามาปะทะกับแผงอกกว้างของชายหนุ่ม เขาจ้องมองใบหน้าสวย ดวงตากลมโตสดใส ผมยาวถักเปียไว้หลวมๆรุ่ยร่ายและใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเหงื่อพราว
ทั้งสองผสานสายตากันนิ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายหมดความอดทน
“คุณโบตั๋น ผมขอสั่งในฐานะผมเป็นสามีและคุณเป็นภรรยาของผม
ห้ามคุณทำอะไรแบบนี้อีก”
“ขอบคุณที่ยังจำกันได้นะคะคุณสามี” ‘โบตั๋น’ กระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วเชิดหน้าท้าทาย
“ถ้าคุณสามีรู้หน้าที่ตัวเองละก็...ก็ช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์กว่านี้หน่อยเถอะค่ะ”
“ระหว่างเราจะคุยกันดีๆ ได้ไหม!”
“ถ้าคุณพูดดีๆกับฉัน ฉันก็จะพูดดีๆกับคุณค่ะ”
โบตั๋นแกะมือที่จับข้อมือเธอออก “ฉันร้อนขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกันตอนมื้อค่ำนะคะคุณสามี”
“โบตั๋น!”
ศีตกาลได้แต่เรียกชื่ออย่างหงุดหงิด ร่างเพรียวเดินหายลับตาไปแล้ว เขาเดินตามที่ห้องนอนของตัวเอง
ห้องนอนของเขาติดกับห้องนอนของโบตั๋น
ภรรยาหมาดๆของเขาที่เขาเพิ่งจดทะเบียนสมรสกับเธอเมื่อราวสัปดาห์ที่ผ่านมา
ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนหงายบนที่นอนหนานุ่มแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย อีกสองสามวันพ่อกับแม่ก็จะกลับจากยุโรปถึงตอนนั้นเขาก็ได้เวลาไปรับคุณปู่ที่โรงพยาบาลพอดี
ในฐานะที่เป็นลูกชายคนโตที่ต้องดูแลครอบครัวที่เกือบจะล้มละลาย
เขาจำใจต้องรับ‘โบตั๋น
เขียวไข่กา’ ผู้หญิงบ้านนอกที่เขาไม่รู้จักไม่เคยเจอมาก่อนเลยสักครั้งมาเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย
ศีตกาลดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ
น้ำเย็นอาจช่วยให้เขาสดชื่นขึ้นได้บ้างหรืออย่างน้อยก็พร้อมที่จะออกไปท่องราตรีให้หายเครียด
ก็เพราะเธอนั้นแหละที่ทำให้เขาไม่อยากกลับบ้านไม่อยากมาเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงอย่างนี้
คุณชายเจ้าสำอางใช้เวลากว่าชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัวในชุดสูทหล่อเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
กลิ่นน้ำหอมฟุ้งกระจายจากเรือนกายกำยำที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ความหล่อไร้ลิมิทอย่างเขามีผู้หญิงนับร้อยที่ยอมสยบกับเสน่ห์เกินห้ามใจแต่ทุกสิ่งที่เขามีเหมือนจะใช้ไม่ได้เลยเมื่อเจอผู้หญิงประหลาดๆ
อย่างโบตั๋น แค่ชื่อก็แปลกแล้วเขาไม่ได้ยินใครตั้งชื่อดอกไม้แบบนี้เลย
จะว่าไปมันมีความหมายว่าอะไรนะ ชายหนุ่มคิดเพลินๆ
แกว่งกุญแจรถในมือเล่นแล้วเดินลงมาชั้นล่าง ร่างสูงต้องผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เขากำลังนินทาในใจนั่งรออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“ขอเวลาคุยด้วยหน่อยซิ” หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ
“ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ”
ชายหนุ่มยักไหล่ แต่อดสังเกตหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้
เธอคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเหมือนเขาแต่ยังคงชอบใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีเข้มกับกางเกงผ้ายาวสามส่วน
ผมยาวยังคงถักเปียหลวมๆ ดูยุ่งเหมือนไม่ได้ถูกหวีเลย
“คุณไม่มีแต่ฉันมี”
โบตั๋นยิ้มเย็นยะเยือก “ไม่อย่างนั้นฉันจะขุดบ่อเลี้ยงปลาที่หน้าบ้านคุณนะ”
คำขู่ของเธอทำให้เขาจำใจเดินไปกระชากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วทิ้งตัวนั่งอย่างไม่สบอารมณ์
แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นอาหารสองสามจานบนโต๊ะ ‘แม่อุ่น’ แม่บ้านคนเก่าคนแก่ของตระกูลเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมเตรียมตักข้าวใส่จานให้เขา
แต่ชายหนุ่มโบกมือห้ามไว้ก่อน
“นี่มันอะไร” ศีตกาลชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ
“เหมือนกับข้าวข้างถนน”
“ไอ้ที่คุณเห็นนะ มันคือผัดถั่วงอกกับเต้าหู้
นั่นก็แจ่วมะเขือกับผักลวกแล้วก็ต้มโคล้งปลาดุกย่าง
อยู่กันแค่สองคนกับข้าวแค่นี้ก็เยอะแล้วนะคุณสามี”
“ดูคุณช่างภูมิใจทีได้เรียกผมว่าสามีจริงๆ นะ” ศีตกาลกระตุกยิ้มแล้วเข่นเสียงหัวเราะในลำคอ
“แน่นอน ก็ฉันเสียเงินเป็นพันล้านเพื่อได้คุณมานี่น่า” โบตั๋วยิ้มหวานแล้วตักอาหารใส่จานตนเอง
คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มยิ่งทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิด เขาตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนชักไม่แน่ใจว่าเขาจะระงับใจตัวเองไม่ให้บีบคอผู้หญิงปากร้ายคนนี้ได้นานแค่ไหน
“นั่งก่อนคุณสามีไม่อย่างนั้นฉันทำมากกว่าขุดบ่อเลี้ยงปลาแน่ๆ” เธอยิ้มเย็นอย่างไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เขาทำ
“คุณจะพูดอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า อยู่นานเกินไปผมทนมลพิษทางอารมณ์แบบนี้ไม่ได้แน่!”
“เข้าเรื่องเลยก็ดีค่ะ” เธอเอ่ยแล้วกินอาหารไปด้วยอย่างไม่เดือดร้อนกับท่าทางของเขา
“ฉันปรับที่ดินบริเวณด้านหลังบ้าน ทำแปลงปลูกพืชผักไว้กินเอง
บ้านเรามีคนอยู่หลายสิบคนฉันนับคนงานคนรับใช้เข้าไปด้วยแล้วนะ
บ้านคุณมีพื้นที่มีบริเวณและมีแรงคนงานผู้ชายทำแปลงผักกินเองได้สบายๆ
ลดค่าใช้จ่ายในบ้านแล้วก็ยังได้ผักปลอดสารพิษอีกด้วย”
“คุณทำไปแล้วค่อยมาขออนุญาตผมหรือไง”เขาหัวเสีย
เธอถือสิทธิ์อะไรมาทำตามใจตัวเองในบ้านของเขา
คนเป็นภรรยามาอยู่บ้านสามีก็ควรจำเกรงอกเกรงใจไม่ใช่ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้
“คุณไม่อยู่ให้ฉันคุยด้วยต่างหาก” เธอยังคงยิ้มเหมือนไม่รู้สึกอะไร
และทานอาหารไปเรื่อยๆ “รถขุดดินเล็กนั่นฉันเช่ามาไม่กี่ตังค์หรอก
เดี๋ยวจัดการเรื่องแปลงผักและย้ายต้นไม้ให้คุณแล้ว
ฉันจะจัดการเรื่องทางระบายน้ำด้วย เข้าหน้าฝนแล้วน้ำได้ท่วมแน่”
“บ้านผมไม่เคยน้ำท่วม”
ศีตกาลขมวดคิ้ว
“บ้านนี้ไม่ท่วมหรอกแต่คิดถึงบ้านหลังเล็กที่แม่บ้านกับคนรับใช้คุณพักอยู่บ้างซิ” เธอส่ายหน้าไปมา “อีกเรื่องก็คือฉันคงต้องขอให้คุณพาฉันเข้าบริษัทคุณอย่างเป็นทางการเสียที”
“อะไรนะ!” คุณชายเจ้าสำอางร้องอย่างลืมตัว
“คุณจะเข้าบริษัทไปทำอะไร”
“ฉันมาอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์แล้วนะ ยังไม่ได้เข้าบริษัทคุณเลย” โบตั๋นถอนหายใจหนักๆ “ฉันต้องรู้ข้อมูลทุกอย่างแล้วจัดการแก้ปัญหาโครงสร้างทางการเงิน
ไม่อย่างนั้นคุณได้ถูกฟ้องล้มละลายแน่ๆ”
“คุณไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทหรอก”เขาส่ายหน้าไปมา
“จ้างฝ่ายบริหารและวางแผนการจัดการทางการเงินที่เขาเป็นมืออาชีพจะดีกว่า”
“มันก็ใช่...แต่ก่อนจะให้คนอื่นมาจัดการปัญหาเราก็ต้องก็รู้ก่อนว่าตัวเองมีปัญหาอะไร” เธอเงยหน้าจากอาหารตรงหน้าแล้วจ้องมองชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามี “คุณจะหนีปัญหาไปไกลแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาเผชิญกับมันอยู่ดี
สู้จัดการให้มันจบๆ ไปไม่ดีกว่าเหรอคะ”
“ผมไม่ใช่คนชอบหนีปัญหา” เขากัดฟันพูด
“เหรอ” เธอยิ้มแบบกลั้นหัวเราะ
“ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้เลยนะคะ
และทางที่ดีเราควรจะออกจากบ้านไปพร้อมกันจะได้ช่วยประหยัดค่าน้ำมันรถด้วย”
“นี่คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ!”
“อย่าคิดมากเลย ฉันเป็นภรรยาคุณแค่ในนามเท่านั้น ส่วนคุณจะมีผู้หญิงกี่คนมันก็เลยของคุณ ฉันไม่เข้าไปวุ่นวายแน่นอนยกเว้นแต่ว่าพวกเธอจะมาวุ่นวายกับฉันก่อน”
ศีตกาลอยากจะต่อว่าโบตั๋นอีกยกใหญ่
แต่เธอกลับนั่งกินอาหารหน้าตาเฉยราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มหงุดหงิดและหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาก้าวเร็วๆ ออกจากบ้านแล้วขับรถเก๋งคันหรูของเขาออกไปโดยไม่รู้จุดหมาย
“จะมีผู้หญิงกี่คนก็ไม่สนใจงั้นเรอะ”
ศีตกาลหัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงแผนการเอาคืน
“เธอเรียกร้องเองนะโบตั๋น
ถ้าน้ำตาเช็ดหัวเข่าขึ้นมาอย่าวิ่งโร่ไปฟ้องคนที่บ้านก็แล้วกัน”.
|
|
|
สามีร้อยล้าน
|
| ย่าหยา |
|
www.mebmarket.com
|
| แผนที่ในมือถูกหยิบออกมาดูซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
ชายหนุ่มภาวนาให้มาผิดที่แต่หลังจากที่ขับรถหลงทางอยู่ราวสองชั่วโมง
เขากลืนน้ำลายดังเอิ๊ก! ก่อนท...
|
|
Get it now
| |
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น