บทนำ
“แม่ฮะ ทำไมคนอื่นๆ
ชอบแกล้งผมจังเลยฮะ ดูเหมือนใครๆ ก็ไม่ชอบหน้าผม”
“ลูกคิดไปเองหรือเปล่าจ๊ะ”
“ไม่นะฮะ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”
“คงเพราะลูกเป็นลูกของริคาโด้
ซิวีลิอาโน่ จำไว้นะราฟาเอล ไม่ว่าใครจะพูดยังไงลก็เป็นลูกชายคนหนึ่งของคุณพ่อริคาโด้
ถ้าวันหนึ่งวันใดที่แม่ไม่อยู่ ลูกต้องเชื่อฟังคุณพ่อนะลูก”
“คุณแม่จะไปไหนฮะ ให้ผมไปด้วยนะฮะ”
“ที่ๆ
แม่ไปลูกไปด้วยไม่ได้หรอกจ๊ะ แต่ถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่
พาแม่กลับไปบ้านเกิดของแม่ด้วยนะจ๊ะ”
“บ้านเกิดของแม่ ไม่ใช่ที่อิตาลี่นี่เหรอฮะ”
“ไม่ใช่จ๊ะ แม่เกิดที่เมืองไทย
ถ้าถึงเวลานั้น ลูกพาแม่กลับไปบ้านเกิดของแม่นะ สัญญากับแม่ได้ไหม ราฟาเอล”
“ฮะแม่ ผมสัญญา”
เปลือกตาของชายหนุ่มกระตุกทันทีที่รู้สึกว่ามีใครบางคนก้าวเข้ามาใกล้โซฟาตัวยาวที่เขานอนเหยียดขายาวเพื่อพักผ่อน
เขารอจนผู้มาหยุดยืนใกล้ๆ
จึงขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองชายตรงหน้า
“ตั๋วเครื่องบินไปเมืองไทยพร้อมแล้วครับคุณราฟาเอล”
“ฮืม”
ราฟาเอลพยักหน้ารับแล้วโบกมือไล่ ชายหนุ่มวางตั๋วเครื่องบินบนโต๊ะแล้วก้มศีรษะทำความเคารพก่อนเดินจากไปตามคำสั่งราวกับหุ่นยนต์
ราฟาเอลเอื้อมมือไปหยิบตั๋วเครื่องบินมาพลิกดูเวลาคราวๆ เขาไม่จำเป็นต้องจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางอะไรนัก
เสื้อผ้าไปหาเอาข้างหน้าจะดีกว่า เขาจำได้ว่ามารดามักบอกเล่าเสมอๆ
ว่าเมืองไทยเป็นเมืองร้อนเสื้อผ้าของเมืองหนาวไม่เหมาะนักและประเทศนั้นคงไม่ขาดแคลนเสื้อผ้าไซด์ของเขาหรอก
ราฟาเอล ซิวีลิอาโน่
ลุกขึ้นยืนแล้วทอดสายตาไปนอกหน้าต่างของคฤหาสน์ สนามหญ้าหน้าบ้านที่เขาไม่เคยได้วิ่งเล่นเพียงเพราะหนึ่งในสามเลือดในกายของเขามีสายเลือดคนไทยจากมารดาที่เป็นลูกครึ่งไทยอิตาเลี่ยน ซ้ำมารดาของเขายังเป็นภรรยาลับดับที่สามของ
‘ริคาโด้ ซิวีลิอาโน่’ ผู้ได้ชื่อว่าเป็นมาเฟียศตวรรษที่
21 แห่งอิตาลี เขาย้ายสายตากลับมามองเถ้ากระดูกของมารดาที่เขาสัญญาว่าจะนำกลับไปแผ่นดินเกิดสำหรับลูกผู้ชายที่เติบโตในตระกูล
ซิวิลิอาโน่
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการรักษาสัญญาความฝันเมื่อครู่ก็เช่นกันมันคงเป็นการย้ำเตือนสัญญาอย่างหนึ่งก็เป็นไป
ตลอดสามสิบสามปีที่เขาเติบโตมาในตระกูลซิวีลิอาโน่เขามีมารดาค่อยบอกเล่าเรื่องราวของเมืองไทยแต่เขาไม่เคยไปสักครั้ง
แม้ว่าเขาจะเติบโตมาในฐานะของลูกชายคนเล็กของริคาโด้
แต่เขาก็ถูกฝึกฝนให้เชี่ยวชาญการต่อสู้ทุกรูปแบบและการดูแลกิจการของตระกูลเพื่อให้พร้อมกับการสืบทอดดูแลกิจกรรมนับหมื่นล้านและยังมีสาขาไปทั่วโลก
‘กลับไปบ้านแม่คราวนี้ฉันมีงานให้แกรับผิดชอบด้วย’
เสียงของบิดาผู้เย็นชาเอ่ยขึ้นในเย็นวันถัดมาจากเสร็จสิ้นงานศพของมารดาและราฟาเอลแสดงเจตนารมย์ที่จะนำเถ้ากระดูกของมารดากลับไปแผ่นดินเกิด
‘อะไรครับ’
‘สร้างแหล่งฟอกเงินแห่งใหม่
รายละเอียดอยู่ในแฟ้ม ไปคุยกับนายสุรัตเขาจะผู้ชายของแก แกเคยเจอเขาแล้วเมื่องานวันเกิดฉันปีที่แล้วไง’
‘ครับ’
‘อย่าทำให้ฉันผิดหวัง
เพราะนี่เป็นโอกาสที่แกจะได้การยอมรับนับถือจากคนในตระกูล’
ราฟาเอลจำได้แค่ว่ารับคำไปอย่างแก่นๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขามีคำถามที่ไร้คำตอบอยู่หนึ่งข้อ คือเขาไม่แน่ใจว่าการทำตัวให้เป็นที่ยอมรับนับถือจากคนในตระกูลกับการมีชีวิตอย่างคนธรรมดาสามัญอย่างไหนจะมีความสุขมากกว่ากัน.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น