ปรารถนาแห่งฟาโรห์ (ซีรีย์ชุดบัลลังก์ไอยคุปต์)
บทที่ 2
“แต่ส่วนใหญ่แทบไม่มีใครรอดชีวิต ” อูเซอร์คาเรพึมพำในลำคอ
“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร เนเฟอร์คาเร เจ้าจะมองดูพระบิดาของเจ้าสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตารึ” มเหสีคูอิ
ถลึงตาใส่ “คนของข้ารายงานว่าหมอวิเศษที่รักษาได้ทุกโรคอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ
แห่งหนึ่ง ต้องใช้เวลาเดินทางราวสามวันจึงจะไปถึง” รัชทายาทหนุ่มเอ่ย
“เรื่องนี้มีจริงรึหมอหลวง”
“จริงพะยะคะ พระมเหสี” คันเชนรายงานไปตามจริง
“แต่ก็ไม่เคยมีผู้ใดพบเห็นหน้าตาที่แท้จริงของหมอวิเศษคนนี้”
“แล้วเจ้าจะให้เอาใครที่ไหนไม่รู้มารักษาองค์ฟาโรห์เรอะ”
“ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่หรือพระมเหสี” เนเฟอร์คาเรปรายตามองอนุชาร่วมบิดา “ข้าเห็นว่าควรให้อูเซอร์คาเรไปค้นหาหมอวิเศษคนนั้น”
“ข้านะเหรอ” อูเซอร์คาเรสะดุ้งแต่ฝืนเก็บอาการไว้
“ไม่ได้หรอก อูเซอร์คาเรของข้าร่างกายมิแข็งแรงจะออกไปในนอกวังในยามที่โรคประหลาดระบาดอย่างนี้ได้อย่างไร”
นางแทบจะปราดเข้ามาปกป้องบุตรของตน แต่แล้วแวบหนึ่งก็มีความคิดหนึ่งพุ่งตรงมายังสมองของพระนางคูอิ
“ข้าเห็นสมควรว่าเป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทที่ต้องทำ”
เนเฟอร์คาเรกระตุกที่ยิ้มที่มุมปากราวกับคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว
“ที่ข้าเข้ามาวันนี้ก็เพื่อขอพระราชทานอนุญาตจากพระบิดาออกไปตามหาหมอวิเศษคนนั้น”
“ให้...คน...อื่น...ไป...เถิด...” สุรเสียงช่างแหบแห้งและโรยรา
“ข้าจะไปเองเสด็จพ่อไม่ต้องเป็นกังวล
ที่นี่จะมีพระนางคูอิและน้องชายอูเซอร์ฯ คอยดูแล”
“ถูกแล้ว ข้าควรจะต้องแลบริหารราชการแทนเสด็จพ่อ” อูเซอร์คาเรไม่อาจซ่อนแววยินดีได้
“การเดินทางไปกลับใช้เวลาหกวัน ถ้าอย่างไรหมอหลวงต้องพยุงอาการของเสด็จพ่อให้นานที่สุดจนกว่าข้าจะกลับมา” เนเฟอร์คาเรสั่งกับคันเซน
‘หรือเจ้าอาจจะไม่ได้กลับมาเลยก็ได้’
อูเซอร์คาเรกระซิบบอกหัวใจตนเอง
“ข้าจะดูแลทุกเรื่องในวังแทนเจ้าเอง”
“ตกลงตามนี้” เนเฟอร์คาเรยกพระหัตถ์ของพระบิดาว่างบนศีรษะของตนก่อนจะขยับตัวออกมา
“ข้าจะรีบไปรีบกลับหวังว่าเจ้าจะดูแลเสด็จพ่อเป็นอย่างดี”
“ทราบแล้วพะยะคะ” อูเซอร์คาเรน้อบรับคำสั่งแต่แสยะยิ้มอยู่ในใจ
“ข้าจะสวมมนต์อ้อนวอนเทพเจ้าให้ปกปักษ์รักษาองค์พาโรห์และ...เจ้า” พระนางคูอิแย้มโอษฐ์แต่ในใจนั้นตรงข้าม
เนเฟอร์คาเรหมุนตัวแล้วเดินออกมาไม่สนใจสายตาของมเหสีคูอิและอูเซอร์คาเร
เพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่าในรอยยิ้มนั้นเคลือบยาพิษร้ายกาจปานใด ขณะที่เนเฟอร์คาเรก้าวพ้รนห้องบรรทมได้ไม่ไกลนัก
แม่ทัพคนสนิทของฟาโรห์ก็วิ่งตามหลังมาอย่างรวดเร็ว
“ให้ข้าติดตามพระองค์เสด็จเถิดพะยะคะ”
“ท่านแม่ทัพโมเรส” เนเฟอร์คาเรทำเสียงเครียด “สิ่งสำคัญคือปกป้องพระบิดาของข้าและอาณาจักรนี้ต่างหาก”
“แต่อาจมีอันตรายกับพระองค์ได้นะพะยะคะ” แม่ทัพโมเรสเป็นนายทหารที่ซื่อสัตย์
และจงรักภักดีกับฟาโรห์เตติกับองค์รัชทายาทมากที่สุด
“อันตรายมีอยู่ทุกทีแม้กระทั่งในวังนี้ก็ตาม”
เนเฟอร์คาเรเอ่ยขึ้นพร้อมก้าวเดินออกมา
ทำให้แม่ทัพโมเรสเดินตามหลังมาช้าๆ “ข้าให้คนสืบเรื่องราวทุกอย่างแล้ว
คิดว่าใช้เวลาไม่นานนักหรอก เจ้าอยู่นี่ดูแลเสด็จพ่อของข้าก็พอแล้ว”
“หากเป็นพระประสงค์กระหม่อมก็ขอรับคำสั่งพะยะคะ”
องค์รัชทายาทวัยสิบแปดชันษาพยักพระพักตร์รับ
ร่างสูงสง่าเร่งเดินไปที่ตำหนักของตนเพื่อเตรียมตัวเดินทางยังมีอะไรอีกมากที่รออยู่
มเหสีคูอิและโอรสอูเซอร์คาเรเดินออกมาจากห้องบรรทมของพาโรห์
พระพักตร์ของทั้งสองพระองค์ต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ในห้องแล้วทั้งสองพระองค์ก็หัวเราะเสียงดัง
“เทพเจ้าทรงเมตตาเข้าข้างเราแล้ว”พระนางคูอิประคองใบหน้าลูกรักไว้
“เสด็จแม่จะทำเช่นไรพะยะคะ” อูเซอร์คาเรเอ่ยถามทั้งที่ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“มันจะจากที่นี่ไปแล้วไม่ได้กลับมาอีก” พระนางประกาศกร้าว “เสี้ยนหนาวชิ้นนี้ต้องทำลายให้สิ้นซาก
แม่จะส่งคนไปลอบสังหารมัน”
“ไอ้เจ้าเนเฟอร์ฯจะไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก”
“ใช่แล้ว...แล้วบัลลังก์ไอยคุปต์ก็ต้องเป็นของลูกแม่
ทุกสิ่งทุกอย่างในแผ่นดินอียิปต์ต้องเป็นของเจ้าเท่านั้นอูเซอร์คาเร”.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น