เฮ้อ! คิดแล้วเศร้ากับชะตากรรมของตัวเองเสียเหลือเกิน
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆก่อนถอดแว่นกันแดดออก เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าคุณชายศีตกาล ขอโทษที่ย้ำบ่อยเพราะเขาโค-ต-ร
จะภูมิใจในชาติตระกูลของเขานักหนา เพราะมีประวัติความเป็นมายาวนานนับร้อยปี พูดง่ายๆ ตั้งแต่ท่านคุณปู่ทวดของเขา
ท่านเป็นผู้ดีเก่ามีที่ดินนับร้อยไร่แถมทรัพย์สินเงินทองล้นมือ
ปัจจุบันแม้ว่าจะไม่มีระบบศักดินาแล้ว แต่ตระกูลของพวกเราก็ยังได้รับความนับถือจากคนในแวดวงไฮโซ
จนเมื่อญาติรุ่นต่อๆมาบริหารการเงินของตระกูลด้วยการเล่นหุ้นบ้าง
ทำกิจการต่างๆบ้าง แต่ดูเหมือนว่าเมื่อถึงรุ่นพ่อของคุณชายศีตกาลมันมีอะไรบ้างอย่างผิดพลาด
ที่ดินนับสิบไร่บนย่านดังในกรุงเทพฯที่เรียกว่าแพงหูดับตับไหม้นั้น
แปรเปลี่ยนจากของตระกูลเบญจมหาทรัพย์ไปเป็นของคนนามสกุลเขียวไข่กา
อ๊ะ!อย่าตกใจ มีคนนามสกุลนี้จริง ให้ดิ้นตายเลยซิเอ้า!
แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรขณะทาเขากำลังรื่นเริง เอ๊ย!
ศึกษาปริญญาตรีที่อเมริกานะเหรอ
ก็สถานะทางการเงินที่ติดขัดไม่มีน้ำมัน(เงิน)มาหล่อลื่น
ทำให้สถานการณ์ของตระกูลเขาเข้าขั้นวิกฤติ
ศีตกาลถูกเรียกตัวกลับทันทีแม้ความจริงเขาอิดออดมาหลายเดือน
จนเมื่อบัตรเครดิตใช้การไม่ได้แล้วจึงต้องเผ่นกลับมาเมืองไทย ท่านพ่อของเขาเล่าเรื่องกิจการที่กำลังล้มละลายและคฤหาสน์กำลังจะถูกยึดด้วยน้ำตานองหน้า
และหนทางที่จะแก้ไขได้ในทางเดียวคือให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแต่งงานกับลูกสาวคนเดียวของตระกูลเขียวไข่กา!
ซึ่งพวกเขาจะช่วยพยุงฐานะทางการเงินของตระกูลได้
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!
ศีตกาลอุทานในใจก็เขาเพิ่งฉลองวันเกิดอายุยี่ห้ากับเพื่อนได้แค่สองอาทิตย์ก่อนกลับเมืองไทย เขากำลังจะสูญเสียความโสดที่รักและห่วงแหนยิ่งกว่าพรหมจารีเนี่ยนะ! โธ่! เห็นเขาเป็นอะไร เป็นผู้ชายประเภทไหนที่จะยอมแต่งงานเพื่อเงินนะเหรอ! คนอย่างนายศีตกาลมีหรือจะ ยะ..ยอม...ยอม
“หรือแกจะไปทำงานก่อสร้างหาเงินมาใช้หนี้ร้อยกว่าล้าน หะ!
แกมันเอาแต่เที่ยวเล่นเรียนไม่จบปริญญาโทด้วยซ้ำ!”
ทำงาน! มันไม่มีคำนี้ในสมองของเขาด้วยซ้ำไป เหมือนท่านพ่อจะรู้จุดอ่อนข้อนี้
ท่านกระแอมไอเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“ทำยังไงก็ได้ให้หนูโบตั๋น เขียวไข่กา
เปลี่ยนมาใช้นามสกุลเบญจมหาทรัพย์ของเรา
พอหนูโบตั๋นเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว แกอยากจะไปทัวร์ยุโรปหรือไปขั้วโลกใต้ก็เรื่องของแก”
“แล้ว...คนนั้นหน้าอัปลักษณ์มากเหรอฮะ ถึงไม่มีใครแต่งด้วย
หรือว่าอยู่คานทองมานานไม่มีคนมาสอย”
“เฮ้ย! ไอ้ลูกคนนี้นี่ หนูโบตั๋นเพิ่งอายุยี่สิบสองเอง
สวยหรือเปล่าเรื่องนั้นไม่รู้ ส่วนแกมันก็อายุยี่สิบห้าแล้ว
บรรลุนิติภาวะแล้ว
ถ้าแต่งงานกันแล้วก็เข้าไปจัดการกับทรัพย์สินของตระกูลเขียวไข่กาได้”
“ใครเป็นคนคิดเรื่องแบบนี้เนี้ย!”
“มันเป็นข้อเสนอของทางตระกูลเขียวไข่กา...”
“ฮ้า! นี่พวกนั้นอยากมาใช้นามสกุลเราขนาดนี้เลยเหรอ”
มันน่าภูมิใจชาติตระกูลตัวเองจริงๆ
และนั่น...ทำให้เขาต้องขับรถมาดูหน้าว่าที่เจ้าสาวถึงอยุธยา
ไม่รู้ว่าหน้าตาลูกสาวคนเดียวของตระกูล เขียวไข่กาจะเป็นยังไง
ศีตกาลยืนงงอยู่หน้ารั้วไม้ไผ่ที่มีพืชชนิดหนึ่งที่เคยเห็นในแกงจืด
ถ้าจำไม่ผิดเขาเรียกว่าต้นตำลึง เอ่อ...เขาเพิ่งรู้ว่ามันปลูกเป็นไม้ประดับรั้วบ้านได้ด้วยมันถึงเลื้อยเต็มไปหมด
บ้านไม่มีกริ่งจะเรียกเจ้าของบ้านยังไง
แต่ก็น่าแปลกอีกนั้นแหละที่บ้านจนๆ หลังเล็กๆ อย่างนี้นะเหรอที่จะมีเงินเป็นพันล้านได้
หรือท่านพ่อจะถูกพวกนี้หลอก!
“กะ...กะ...กะต๊าก...กะต๊าก!!!”
“ว๊าก!”
ชายหนุ่มในชุดเบรนด์เนมตกใจเสียงกับประหลาดจนกระโดดโหย่งลืมเก๊กมาดหล่อ
พอมองไปที่พุ่มหญ้าหน้ารั้วก็เห็นไก่ตัวอ้วนกลมกำลังออกไข่ โอ้ว!เขาเพิ่งเคยเห็นไก่ออกไข่เป็นครั้งแรกนะเนี่ย
ศีตกาลถึงกับผงะถอยหลังจนรู้สึกว่าชนกับใครเข้าจึงหันไปมอง หมวกสานปีกกว้างทำให้มองไม่เห็นหน้าเห็นตา
เสื้อเชิ้ตลายผ้าขาวม้ากับผ้าถุงลายดอกสีแดงทำให้เขาคิดไปในทันทีว่า
“โทษทีป้า ผมตกใจไปหน่อย”
“ป้า?”
คนตรงหน้าทำเอียงคอเล็กน้อย
หมวกใบใหญ่ทำให้เขามองไม่เห็นหน้าเลยไม่รู้ว่าป้าคิดอะไรอยู่ แกดูไม่สนใจเขาซ้ำยังเดินเลยไปดูเจ้าไก่กะต๊ากเมื่อกี้
“ชอบทำอะไรประหลาดจริงๆนะเจ้าทองประสม”
เฮ้ย!!ชายหนุ่มทำตาโตนี่เขาหูแว่วตาฝาดไปหรือเปล่า ยัยป้านี่คุยกับไก่ยังกะคุยกับคน แกนั่งย่องๆ ลูบหัวเจ้าไก่ที่ท่าทางไม่รักดี ว่าก็ว่าเถอะ ป้าแกไม่สนใจเขาเลยสักนิด เฮ้ย! อย่างเขานี่คุณชายกาลเชียวนะ
สาวแก่แม่ม่ายยังกรี๊ดสลบ
ทำไมยัยป้านี่ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ในสายตาแถมยังสนใจไก่มากกว่าเขา ชายหนุ่มก็เริ่มจะเกลียดอะไรที่มันเกี่ยวกับไก่
ตั้งแต่รู้ว่าต้องแต่งงานกับคนนามสกุลเขียวไข่กาแล้ว
“เอ่อ...ป้าครับ...ป้า”
เขาทำใจกล้าเดินเข้าไปทัก
ยังไงเขาก็เด็กกว่าควรจะเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนถึงจะถูกนี่ครับ “นี่ใช่บ้านเลขที่130 หมู่2หรือเปล่าครับ”
โอ้ว! หรือความหล่อของเขาจะได้ผล
ศีตกาลยิ้มเข้าข้างตัวเองเมื่อยัยป้าหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
แหม!ไม่เสียทีที่สวมสูทอาร์มานี่เข้าป่าเข้าดงมาเช่นนี้
“หน้าตาก็ดี อ่านหนังสือไม่ออกเหรอ”
เอิ๊ก! ได้ไงเนี๊ย เห็นว่าแก่กว่าหรอกถึงยอมพูดจาดีๆ ด้วย แต่เอ๊ะ!ทำไมยัยป้านี่เสียงเด็กจังเลยแฮะ
ยัยป้าลุกขึ้นยืนแล้วชี้ที่ป้ายไม้ที่ติดอยู่ริมรั้ว
“130หมู่2บ้านเขียวไข่กา”
ยัยป้าอ่านออกเสียงดังจนเขาอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ดีนะที่แถวนี้มีแต่ไก่ ไม่กา
“ผมถามเพื่อความแน่ใจตั้งหากล่ะป้า!”
“แล้วมาทำธุระอะไรแถวนี้ ละไอ้หนู!”
“เฮ้ย! ทำไมเรียกผมอย่างนี้ล่ะ” เรียกซะเสียชื่อคาสิโนวาหมด
“ก็เอ็งมาเรียกข้าว่าป้า ข้าก็เลยเรียกว่าเอ็งไอ้หนูมันผิดตรงไหนล่ะ”
“ผิดซิ...ก็ผมไม่ใช่ไอ้หนู ผมชื่อ...”
“ใครมาทำอะไรเสียงดังหน้าบ้านน่ะโบตั๋น”
เสียงทรงอำนาจประมาณกำนันในหนังไทยเก่าๆดังขึ้นจากด้านหลัง
ศีตกาลหันขวับไปมองทันทีที่ ร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงบันไดบ้าน บนบ่ามีปืนลูกซองยาวพาดอยู่ เขากลืนน้ำลายดังเอิ๊กจะเอาชีวิตโสดมาทิ้งไว้ที่แล้วไหมละ
แต่เอ๊ะ!เมื่อกี้เขาเรียกอะไรน่ะ โบตั๋น เหรอ?
“ไม่รู้จ๊ะพ่อ เขามาถามหาบ้านเรา”
ยัยป้าที่ยืนข้างๆ ถอดหมวกสานออก
แล้วเขาก็อึ้งยกกำลังสองเมื่อเห็นใบหน้าใต้หมวกชัดๆ ว่าเป็นเด็กสาวใบหน้าเกลี้ยงเกลา
ริมฝีปากอิ่มได้รูป คิ้วเรียวรับกับดวงตากลมโตที่จ้องมองเขาราวกับเครื่องแสกนตรวจหาเชื้อไข้หวัดนก
เฮ้ย!ทำไมป้าหน้าใสเหมือนเด็กวัยรุ่นเลยอ๊ะ
“แล้วมาทำอะไรละพ่อหนุ่ม”
“ผม...ผมชื่อ ศีตกาล เบญจมหาทรัพย์ ครับ มาหาว่าที่คู่หมั้น”
“คู่หมั้น?”
ศีตกาลหันไปมองยัยป้าหน้าใสที่เอียงคอมองเขา ดวงตากลมโตฉายแววฉงน แต่ไม่มีที่ท่าตกใจ
“อ้อ!คุณชายกาลนั่นเอง
อ้าว!โบตั๋นเอ็งก็พาว่าที่ผัวแกขึ้นเรือนมาก่อน”
“โบตั๋น?”
“ฮืม...”
“ฮืมอะไรเล่า?”
เขาอยากจะว๊ากใส่จริงๆ บ้านนี้ก็พิลึกชอบกลเขาอุตส่าห์พูดรักษาหน้าลูกสาวให้
แต่คนเป็นพ่อพูดจาทะแม่งๆ
ไม่ตื่นเต้นอะไรเลยเหรอ
เขายังเก็บอาการไม่อยู่ซ้ำยัยป้าหน้าใสนี่คือคนที่จะต้องแต่งงานด้วย!
“ตามมาซิ”
ศีตกาลอ้าปากค้าง ดูเธอซิ!
เธอเรียกเขาด้วยหางตาก่อนเดินนำเข้ามาในบ้าน บ้านนี้ไม่อบรมมารยาทลูกสาวบ้างหรือไง
ถึงเขาจะทำใจมาบ้างแล้วว่าต้องมาเจอเด็กสาวหน้าตาบ้านๆ
แถมทำเหมือนเขามาขายประกันชีวิตยังไงยังนั้นแหน่ะ ชายหนุ่มบ่นในใจแต่ก็ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านไม้หลังเล็กแต่สวย
เป็นบ้านไม้ทรงไทยใต้ถุนสูง บนเรือนแบ่งเป็นอีกหลายห้อง ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกรายล้อมรอบบ้านทำให้ร่มรื่น
บนเรือนชานถูกจัดเป็นที่นั่งสำหรับรับแขก
มีหญิงชราอายุประมาณ80ปี นั่งอ่านหนังสือธรรมะ ใกล้ กันมีหญิงวัยกลางคนนั่งร้อยดอกไม้
ผู้ชายร่างใหญ่ที่แบกปืนเดินมารับผมเข้าไปนั่งข้างๆ หญิงชรา ส่วน“โบตั๋น” นั่งพับเพียบไม่ไกลกันนัก
“นั่งพับเพียบได้หรือเปล่าละพ่อกาล”
“ครับ” เขาตอบอย่างแปลกใจที่หญิงชราคนนั้นทำท่าเหมือนรู้จักผมดี
ครู่หนึ่งยัยป้าหน้าใสก็เอาขันเงินใส่น้ำเย็นลอยดอกมะลิมาเสิร์ฟ
“โบตั๋นนั่งนั้นแหละ แล้วก็ไหว้พี่เขาเสียด้วย”
เขาหันไปมองยัยป้า เอ๊ย! ยัยโบตั๋นที่ทำหน้าอึดอัดใจครู่หนึ่ง หลอนทำเหมือนไม่ค่อยพอใจแต่ก็ยอมยกมือไหว้ ศีตกาลอดยิ้มไม่ได้และรับไหว้
แหม!นึกว่าจะทำหน้าไร้อารมณ์เป็นอย่างเดียว
“สวัสดีค่ะ โบตั๋ว เขียวไข่กาค่ะ”
“ผมศีตกาล เบญจมหาทรัพย์ครับ” รู้สึกเหมือนจะแนะนำตัวหลายรอบแล้วล่ะ
“ดีๆ กันไว้อย่างนี้ก็ดีแล้ว ยายเห็นแล้วก็จะได้สบายใจ
เอ้า!พ่อมิ่งไปหยิบแหวนในกล่องของฉันมาหน่อยซิ!”
“ครับคุณแม่”
ผู้ชายร่างใหญ่ยักษ์ที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อของโบตั๋นเดินหายไปอีกห้องหนึ่ง
ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เดินกลับมานั่งที่เดิมพร้อมส่งกล่องแหวนให้ผู้เป็นยาย
หญิงชราที่คนในบ้านให้ความเคารพยำเกรงเปิดกล่องไม้เล็กๆ
แล้วหยิบแหวนเพชรน้ำงามออกมา แววตามีรอยยิ้มก่อนส่งให้ว่าที่ลูกเขย
“เข้าใจข้อตกลงของเราดีแล้วใช่ไหมพ่อกาล”
ชายหนุ่มนิ่งไปอึดใจแล้วเอ่ยตอบเสียงแผ่ว “ครับ”
“ในระยะเวลาหนึ่งปีนี้ โบตั๋นเข้าอยู่ในบ้านคฤหาสน์เบญจมหาทรัพย์ในฐานะภรรยาของพ่อกาล
ในระหว่างนี้หนูโบตั๋นจะเป็นคนจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด
หากว่าที่ลูกเขยทำตัวเป็นที่น่าพอใจ
คุณยายจะยอมยกทรัพย์สินมรดกในส่วนของหนูโบตั๋นให้พ่อกาล”
ศีตกาลหันไปมองทางว่าที่ภรรยาของเขา
ดวงตากลมโตเหลือบมองมาพอดีก่อนจะเสมองไปทางอื่น นี่เธอยอมรับข้อเสนอแบบที่ตัวเองเสียเปรียบแบบนี้ได้ยังไง
แต่เอาเถอะเขาจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เพื่อพยุงครอบครัวที่ใกล้ล้มละลายเต็มทีเป็นสามี-ภรรยาแค่ปีเดียวแค่ทำให้อีกฝ่ายถูกใจก็พอ เพราะแค่ผ่านปีเดียวนี้ไปบ้านเขาคงปลดภารหนี้สินได้หมด
ถ้าบ้านนี้รวยจริงอย่างที่บิดาของเขากล่าวไว้
“โบตั๋น” ผู้เป็นยายหันมายิ้มอบอุ่นให้หลานสาว
“หลานรับเงื่อนไขนี่ได้ไหม”
หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ
“หลานทราบแล้วค่ะ ถ้าเป็นความต้องการของคุณยาย โบตั๋นก็ทำให้ได้ค่ะ”
หญิงชราพยักหน้ารับแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
ผิดกับสีหน้าของว่าทีสามีและภรรยาที่ทำหน้านิ่งเฉยราวกับไม่ยินดีกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ถึงเหตุผลที่แท้ของหญิงชรา
ไม่มีใครรู้ว่าชีวิตของคนทั้งสองจะเป็นอย่างไร
ในเมื่อเงือนไขคือเงินตราไม่ใช่ความรัก.
|
|
สามีร้อยล้าน
|
| ย่าหยา |
|
www.mebmarket.com
|
| แผนที่ในมือถูกหยิบออกมาดูซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
ชายหนุ่มภาวนาให้มาผิดที่แต่หลังจากที่ขับรถหลงทางอยู่ราวสองชั่วโมง
เขากลืนน้ำลายดังเอิ๊ก! ก่อนท...
|
|
Get it now
| |
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น